دسامبر
جشن بهمنگان
در تاریخ کشورمون، جشن ها و آداب و رسوم قشنگ فراوونه. مردمان قدیم، دومین روز از یازدهمین ماه سال رو “بهمن” مینامیدن و با عنوان جشن “بهمنگان” جشن میگرفتن. این جشن رو به اسم “بهمنجه” هم میشناسن. و در واقع اسم رایج و خودمونیش، همین بهمنجه بوده! بهمن از واژه اوستایی “وُهومن” که با اندیشه نیک، منش نیک و خرد سپندینه برابر میدونستنش. مردم باستان، یازدهمین ماه از سال، و دومین روز از این ماه رو به اسم وهومن نامگذاری کردن. در اوستا، بهشت خانه وهومن خوانده شده.
جشن بهمنگان در ستایش وهومن الهه اهورامزدا برگزار میشد. وهومن خردمند بود، اندیشه و رفتار نیک داشت، و محافظ حیوانات و چهارپایان هم بود. به همین دلیل در این روز و این جشن، مردم از کشتار حیوانات و خوردن گوشتشون پرهیز میکردن. حتی بعضی از زرتشتیان تا پایان ماه بهمن این آداب رو رعایت میکردن. میبینین که حتی “حمایت از حیوانات” هم اولش مال خودمون بوده!
مثل بسیاری از جشن های باستانی، پوشیدن لباس سفید در این روز رایج بود و خروس و گل یاسمن رو نشانه های این جشن میدونستن. مردم لباس سفید و پاکیزه میپوشیدن و مثل تمام جشن های مهم، سفره های بزرگ برپا میکردن و با غذاهای خوش طعم و مفید پر میکردن. جشن بزرگی برپا میکردن و تهیدستان و نیازمندان رو دعوت میکردن تا توی جشن شرکت کنن و سر سفره بشینن.
جشن بهمنگان، مثل تمام جشن های باستانی، برای شکرگذاری از نعمت ها، دستگیری از نیازمندان و ستایش اهورامزدا برپا میشد.
شاعر بزرگمون، منوچهری در مورد بهمنگان سروده:
رسم بهمن گیر و از سر تازه کن بهمنجه ای درخت ملک بارت عز و بیداری تنه